✅ تعصب

---

فاشیست بودن یا ناسیونالیست بودن، کار دشواری نیست. کافی است چشم بر ارزش‌های انسانی ببندیم و کمی با حرف‌های کلی سرگرم بشویم. زبان خود را بهترین زبان دانستن و زبان دیگری را گوش‌ خراش خواندن، موسیقی قومی خود را سحرانگیز دانستن و موسیقی دیگری را سرسام آور خواندن، لباس محلی خود را زیبا نامیدن و لباس محلی دیگری را به تمسخر گرفتن، سنت‌های قبیله‌ای خود را ستودن و سنت‌های قبیله‌ای دیگری را ابلهانه خواندن ... و دردناک تر آن‌که آسیب دیدگان از ناسیونالیسم و قوم پرستی، خود به قوم پرستانی تندروتر بدل می‌شوند و این چنین، انسان به جای رهایی از چنگال تعصب و تلاش برای گسترش هم زیستی، تعصب بیشتر را به‌عنوان شیوه‌ نجات برمی‌گزیند.

📗 دوست بازیافته

📝 فرد اولمن 

ترجمه: مهدى سحابى

⬅️ فرهنگ

🎵🎵 تک بیت‌های ناب 2️⃣

خوش‌تر ز ملک عشق به ما کس نشان نداد

دل از مسافر همه عالم خبر گرفت

#طاهری_نایینی / متوفی 1010

هستند بس که مردم عالم هلاک نام

نبود عجب که لوح مزار از نگین کنند

#غنى_کشمیرى / متوفى 1079

چشم بر احسان گردون دوختن دیوانگی‌ست

دانه ها هشیار باشید! آسیا دلاک نیست

#بیدل_دهلوى / متوفى 1133

هم چنان طفل مزاجیم اگر پیر شدیم

کوچه گردی‌ست به جا، گرچه زمین‌گیر شدیم

#ظهوری_ترشیزی / متوفی 1025 

گر اشارت بود از دوست، چه باک از دشمن

روی در کعبه بود، خوف بیابانم نیست

#نزارى_قهستانى / متوفى 721

دشنام خلق را ندهم جز دعا جواب

ابرم که تلخ گیرم و شیرین عوض دهم

#طالب_آملى / متوفی 1036

نیکی ز خود شمردن، زشتی ز دست تقدیر

بر دستگاه خلقت این انتقاد تا کی ؟

#سید_اسماعیل_بلخی / متوفى 1347 ﻫ.ش

وقت سخن مترس و بگو آنچه گفتنی است

شمشیر روز معرکه زشت است در نیام

#پروین_اعتصامى / متوفی 1320ﻫ.ش

کسى گذاشت پس از مرگ نام نیک به دهر

که قیمت کفن و مزد نوحه گر نگذاشت!

#کلیم_کاشانى / متوفى 1061

رسوای عالم از غم لیلی وشان منم

مجنون کنایت از دل دیوانه‌ی من است

#ارسلان_طوسی / متوفی 995

✅ خوشمزگی

مرحوم ضیاءالاطباء که از طبیبان قدیمی بود می‌گفت: تابستان بود و من در حیاط بیرونی روی نیمکتی نشسته بودم و بیماران مرد و زن همگی جمع بودند. بعضی روی نیمکت و بعضی روی زمین نشسته و یک یک پیش می‌آمدند. نبض آن‌ها را می‌گرفتم و زبانشان را می‌دیدم و نسخه‌ی ماقبل را از آن‌ها می‌گرفتم و می‌دیدم و نسخه‌ی دیگری می‌نوشتم. در این اثنا مرحوم حاج آخوند آمدند و همشیره‌ی کوچک شما را که مریض بود زیر عبا در بغل گرفته بودند و دورتر از همه در کنار نیمکتی نشستند. من تعارف کردم که حاج آخوند جلو بیایند و بچه را ببینم و معطل نشوند، ایشان قبول نکردند و گفتند: این بیماران پیش از من آمده‌اند و من در نوبت خودم می‌آیم.

من مشغول معاینه و نسخه نوشتن برای بیماران گشتم. یکی از آن بیماران زنی بود یزدی و چون گفتم: نسخه سابق کو؟ گفت: نسخه را خوردم. گفتم: کاغذ را جوشاندی و خوردی؟ گفت: بلی. گفتم: حیف نان منی یک قران که شوهرت به تو می‌دهد. زنان دیگر پیکی زدند به خنده و من برای او مجدداً نسخه‌ای نوشتم و به او فهماندم که دوایش را از عطاری بگیرد و بخورد نه خود نسخه را. تا آن‌که بیماران همگی راه افتادند و در آخر همه مرحوم حاج آخوند آمدند و بچه را دیدم و نسخه‌ای نوشتم، مقداری در حق من دعا کردند و پس از آن گفتند: می‌خواستم خدمت شما عرض کنم که آن کلمه‌ای که به آن زن گفتید و زن‌های دیگر بر او خندیدند، آن زن در میان بقیه شرمسار شد و خوب نبود. من ناگهان مانند کسی که از خواب بیدار گردد به خود آمدم و متوجه شدم که چه بسیار از این شوخی‌ها که می‌کنیم و متلک‌ها که می‌گوییم و به خیال خودمان خوشمزگی می‌کنیم و توجه نداریم که در روح طرف چه اثری دارد.

📗#فضیلتهای_فراموش_شده / ص141

📝#حسینعلی_راشد

⬅️#خاطرات

🔻#پى‌نوشت: حسینعلی راشد معروف‌ترین خطیب رادیو قبل از پیروزی انقلاب بود، وی استاد دانشکده معارف اسلامی دانشگاه تهران بود و سخنرانی‌های وی معمولاً قبل از خبر سراسری ساعت 14 و شب‌های جمعه و دیگر مناسبت‌های مذهبی پخش می‌شد. کتاب فضیلت‌های فراموش شده شرح حال پدرش ملاعباس تربتی است. راشد در آبان 1359 در تهران درگذشت.